Adios Meksyku! Witaj Gwatemalo! Granica i pierwsze wrażenie

Stoimy samochodem w kolejce, jesteśmy pierwsi po meksykańskiej stronie. Przed nami, już po gwatemalskiej stronie, czekają dwa samochody, a przed nimi jeszcze jeden, który stoi w poprzek ulicy. To mały tuk-tuk, który na dachu ustawione dwa duże głośniki.

Podchodzi do nas pan w kapeluszu z sakiewką na brzuchu i mówi, że trzeba będzie czekać około dwie godziny. Zdziwieni dopytujemy dlaczego. – Zaraz zaczyna się maraton – odpowiada i na wszelki wypadek dopytuje czy nie potrzebujemy quetzali, gwatemalskiej waluty, i odchodzi.

Siedzę z psem w samochodzie. Bartek chodzi po gwatemalskiej stronie już chyba pół godziny, załatwia dokumenty importu auta i szuka cajero automatico, bo nie mamy dineros.Strażnicy powiedzieli mu, że niedaleko możemy wypłacić gwatemalskie pieniądze. Zostawiamy więc auto w Meksyku, idziemy zjeść śniadanie i pospacerować z psem po gwatemalskiej stronie i potem wrócimy po samochód, jak już maraton się skończy. Nic prostszego. Czekam i czekam. Muzyka gra. Ludzie chodzą przez bramę graniczną. Tylko jeden meksykański strażnik stoi w cieniu niewielkiego budynku rządowego i rozmawia ze sprzątaczką.

Nie wydaje się, żeby ktoś tu sprawdzał jakieś dokumenty. Po Gwatemalskiej stronie widać tylko niedbale ustawione stragany, kolorowe parasole i biegaczy… Za chwilę wjeżdżamy do jednego z najbiedniejszych krajów świata..

Kilka pieczątek później, po śniadaniu na gwatemalskiej stronie i odebraniu auta ze strony meksykańskiej ruszamy w kierunku Quetzaltenango. Już na pierwszy rzut oka można powiedzieć, że Gwatemala jest biedniejsza od Meksyku. Jeśli Meksyk jest krajem trzeciego świata, to Gwatemalę pewnie można określić krajem czwartego świata. Po drodze dowiaduję się, że prezydentem od trzech lat jest Otto Perez Molina, bo przy autostradzie widzę kilka razy jego twarz na banerze z podpisem Czy wiesz, że… Prezydentem Gwatemali jest od trzech lat jest Otto Perez Molina i nieustannie pracuje, aby polepszyć jakość życia, i że miasto do którego jedziemy jest czwartym co do wielkości miastem w kraju.

Droga ciągnie się przez góry. Z daleka widzimy najwyższy szczyt Ameryki Centralnej, wulkan Tajumulco, na który ztrsztą planujemy wejść. Po drodze mijamy biedne wsie, niedokończone budowy kilkupiętrowych budynków z pustaków z wykończonym jedynie parterem i pola uprawne na zboczach gór. Na skałach wzdłuż drogi wymalowano reklamy partii politycznych. Wszystko jest kolorowe: duże skały i małe kamienie, słupy, nawet niektóre budynki wymalowano na zielono, fioletowo, czerwono.

Quetzaltenago. Jesteśmy w mieście. Otwieramy okna i jest przyjemnie chłodnawo. Miasto położone jest na 2300 m n.p.m. Szukamy miejsca, w którym moglibyśmy się napić kawy i skorzystać z internetu. W centrum miasta znajdujemy kawiarnię Barrista z wi-fi. Wchodzimy do środka a tu zupełnie inny świat. Jest przestronna i nowoczesna. Na ścianie wiszą fotografie. W menu latte, americano, capuchino.. Mogłaby się znajdować w Warszawie, Montrealu czy Brukseli. Siedzą tu głównie amerykanie z macbookami… Zamawiamy kawę i czekamy na naszego gospodarza…